Önceleri bilmezdim hayatın ne demek olduğunu. Yaşadıkça anladım. Anladıkça yaşadığımın farkındaydım. Yaşam serüvenimin miladını doğduğum gün olarak değil kendimi bildiğim gün olarak değiştirmeye karar verdiğimde, henüz birşeyleri sorgulamayan, kendini anlamlandıramayan bir meçhuldüm. İçimde hep yeri doldurulamayacak eksikliklerin ağırlığında ezilirken , nelerin içimi hiçleştiren dürtüler olduğunu düşündükçe anlamaya başladım. Aslında basitti. Sadece dine sadık olduğunu söyleyen ama aslında dinle alakası olmayan biriydim. Sözde müslümandım ama müslümanlığın gereği neydi kimdi müslüman? İnanan diyorlardı inanmak neydi sahi? Varlığından haberdar olduğun Yaratıcına baş kaldırmak mıydı kılmadığın namazlarla , ya da 5 vakitte seni sürekli davetine çağıran o sese kulak vermeden geçirdiğin onca çöp zaman mıydı seni alıkoyan anlamlandırmadığın gerçeğe ? İşte burada durdum.. Düşündüm uzunca.. Bu ben değildim. Müslümandım , inanıyordum ve evet bir Yaratıcımın olduğunu biliyordum. Ama bu ısrar niyeydi şükürsüzlüğe niyeydi Rabbini 5 vakitte mutlu edememek.. Oysa sayısız nimet seriliydi önümde , karnım doyuyordu nice ekmek bulamayanlara kıyasla, barınıyordum sıcacık evimde umarsızca .. Ve herşeyden önemlisi nefes alıyordum bu nefesi bana verene şükür eksikliğiyle. Ben bu olmamalıydım bunca şeyi karşılık beklemeden kuluna bahşeden bir Yaradan karşısında .. İşte miladım buydu aslında bunca geçen zamana karşılık uyanmamdı gaflet uykusundan. Şükür diyerek kendime gelmemdi yıllarca haykırırken duyulmayan çığlığım. Buydu.. Derken artık secdede Allah'ın huzuruna çıkan bir kul olmuştum. Hayatın hiçbir aşamasında bulamadığım huzuru nihayet bulmuştum. Meğer zor değilmiş seni Yaradanın huzuruna çıkmak. Oysa dünyevi zevklere kapılınca ne de zor geliyordu. Zor değil inanın değil.. Sonuç mu bir seccade mutluluk :)